درد های جامعه

نوروز می آید

تا درد فقر ونداری بیش از هر زمان دیگر دل کوچک کودکان فقیر را بفشارد

کودکانی که زمستان سرد

را باکفش های پاره ولباس های کهنه در کلبه های محقر وسرد ودود گرفته سپری کرده اند.

کودکانی که با بوی برنج وگوشت مدت هاست که بیگانه اند.

کودکانی که طعم پرتقال را فراموش کرده اند...

نوروز می آیدتا درد فقر ونداری بغض در گلوی کودکان فقیر گره زند

وقطره اشکی ازگوشه چشمی بچکاند...

آری نوروز برخی هانیز اینگونه است.نوروز برای فقرا حسرتی

است برای داشتن

اسکناس های تانخورده ولباس هایی نو وزیبا و تخم مرغ های رنگی و.....

"کمی فکرکنیم شاید به خودمان آمدیم..."